Cele, zadania i funkcje pedagogiki specjalnej

Cele pedagogiki specjalnej wg. Lipkowskiego:
• humanitarny – jednostce upośledzonej i słabszej należy zapewnić szczególne prawa do pomocy w uzyskaniu pełni rozwoju i uznania w środowisku społecznym; każdy człowiek ma prawo do normalnego trybu życia
• wychowawczy - jednostkę upośledzoną należy wszechstronnie kształcić i umożliwić jej optymalny rozwój, aby jak najlepiej mogła spełniać swoje zadania społeczne
• ekonomiczno - utylitarny – jednostkę upośledzoną należy przygotować jak najlepiej do przyszłych sytuacji w pracy zawodowej (przygotowanie do pracy i życia)
• antropologiczny – dążenie do maksymalnego usamodzielnienia jednostki upośledzonej i aktywnego jej udziału w realizowaniu zadań społecznych.
Cele i zadania wg Kościelaka:
• maksymalne i wszechstronne ukształtowanie całej osobowości jednostki niepełnosprawnej
• najlepsze przystosowanie jej do życia w społeczeństwie
• osiągnięcie jak najpełniejszego usamodzielniania we wszystkich jego postaciach i zakresach (samodzielność motoryczna, psychiczna, materialna, zawodowa i terytorialna)
• docenianie ważność i znaczenia poczucia kontroli i samooceny, które są podstawą adekwatnej do rzeczywistości samoakceptacji, samokierowania, samorealizacji.
Pedagogika specjalna bada rzeczywistość wychowawczą w pewnych aspektach (wg Sękowska):
• etiologia (przyczyny)
• profilaktyka (zapobieganie)
• fenomenologia (zjawiska i objawy towarzyszące niepełnosprawności))
• terapia (korygowanie, usprawnianie, leczenie, wychowanie)
Funkcje pedagogiki specjalnej:
• opisowa - opisuje zjawisko niepełnosprawności, specyfika
• teoretyczna – doświadczenia w postaci pojęć, przełożone na teorie
• praktyczna – konkretne działania
• normatywna - ustalanie norm, zasad, celów; ustalenie cech nauczyciela